Na kartach historii - Mińsk (cz. 2 XVI i XVII w)

              Podobnie jak w średniowieczu również w wieku XVI Mińsk szybko się rozwijał. W okresie tym nastąpił znaczny rozwój całego państwa co zaowocowało utworzeniem wokół Mińska całej sieci małych miasteczek, takich jak:

• Kuflew, 1521 r.
  
• Stanisławów, 1523 r.
• Siennica, 1526 r.
• Dobre, 1530 r.
• Kołbiel, 1532 r.

Nadanie praw miejskich tym miejscowościom nie ograniczyło jednak rozwoju Mińska, bowiem miasta te były zbyt słabe.
Spowolnienie nie miało miejsca również wtedy gdy 16.01.1549 roku król Zygmunt August nadał rodzinie Wolskich przywilej lokacji miasta na drugim brzegu rzeki Srebrnej. Miasto to otrzymało nazwę Sendomierz i zajmowało obszar na zachodnim brzegu rzeki. Jego centrum stanowił kwadratowy rynek (obecny plac Kilińskiego), z jego południowej części wychodził trakt karczewski (obenie ul Piłsudskiego). Historia Sendomierza nie jest zbyt długa. Miasto zostało bowiem szybko wchłonięte przez dużo większy i silniejszy Mińsk.
               W drugiej połowie XVII wieku następuje załamania gospodarcze Mińska. Załamanie to jest na tyle silne, że w jego konsekwencji miasto traci swój rzemieślniczo - handlowy charakter na rzecz rolniczego. Drastycznie też spada liczba mieszkańców miasta.
Od końca XVI w. często zmieniają się właściciele miasta. Po rodzinie Mińskich można wymienić następujące rody:
w XVI w.:

• Leśnowolskich herbu Pierzchała
  
• Hlebowiczów herbu Leliwa (od niego pochodzi aktualny herb miasta)

w XVII w.:

• Warszyckich herbu Awdaniec
  

w XVIII w.:

• Opalińskich herbu Łodzia
  
• Pociejów herbu Waga
• Borzęckich herbu Półkozic

To właśnie za panowania Piotra Borzęckiego miasto osiąga dno. Sam właściciel zakazał odbywania się w mieście targów, a z mińszczan chciał zrobić wiejskich poddanych.
W 180 roku miasto kupuje na aukcji rodzina Jezierskich herbu Nowina a w 1870 r. rodzina Doria Dernałowiczów herbu Lubicz. Są oni ostatnimi właścicielami Mińska. Byli nimi aż do 1944 roku.
Kryzys miasta trwa aż do XIX wieku. (cdn wkrótce)